znajdują się jakby w sercu świata, to tym bardziej w sercu Kościoła.
„Venite seorsum”III
Przy sanktuarium Świętej Rodziny w Miedniewicach znajduje się Klasztor Sióstr Klarysek. Fundacja klasztoru powstała jako votum dziękczynne ojców franciszkanów za kanonizację o.Maksymiliana Kolbego. Siostry przybyły z XIII-wiecznego klasztoru w Starym Sączu i dnia 8 grudnia 1986 roku nastąpiło uroczyste wprowadzenie sióstr klarysek do klasztoru i zamknięcie klauzury.

Zakon Sióstr Klarysek, zwany także II zakonem franciszkańskim, należy do wielkiej rodziny franciszkańskiej, której początek dał św. Franciszek z Asyżu w XIII w. Św. Klara, porwana ideałem św. Franciszka, poszła za nim śladami Chrystusa cichego, pokornego i ubogiego, urzeczywistniając w swoim zakonie piękno życia ewangelicznego. Modlitwa i umartwienie, wyrzeczenia i ofiary były środkiem do zdobycia czystej, doskonałej miłości Bożej, tak że mogła powiedzieć za św. Franciszkiem: „Bóg mój i wszystko moje”.
Siostry klaryski realizują w Kościele szczególną formę życia wewnętrznego polegającego na oddaniu się kontemplacji, by służyć Bogu i Kościołowi w odosobnieniu klauzury. Szczególne powołanie, którego przykład dała św.Klara, to droga świętej prostoty, pokory i ubóstwa, to życie ciche i ukryte, to apostolstwo modlitwą, pokutą, umartwieniem i wyrzeczeniem, to włączenie się ofiarą i cierpieniem w misję zbawczą Kościoła.
Istotą ich życia duchowego jest poznawanie i kontemplowanie Chrystusa Pana, a przez Chrystusa tajemnicy Boga, nieskończonej Miłości i najwyższego Dobra, sprawowanie liturgii Kościoła i słuchanie Słowa Bożego, które jest źródłem łaski, mocy i światła, oddawanie się wytrwałej modlitwie i praktyce pokuty.
Pójście wzorem św.Klary śladami Chrystusa ubogiego, cierpiącego i pokornego jest żywym świadectwem piękna, prawdy i mocy życia ewangelicznego. Zjednoczenie z Bogiem najowocniej dokonuje się podczas trwania u stóp tabernakulum w pokorze, samozaparciu i wyrzeczeniu, a jednocześnie w duchowej radości, której źródłem jest stała obecność Boga w duszy, możność obcowania z Bogiem przez nieustanną modlitwę, wolność ducha po wyrzeczeniu się wszystkiego, czystość serca i pokorne poddanie się woli Bożej.

Codzienne życie ukryte w murach klasztoru upływa na modlitwie i pracy. Wszystko podporządkowane jest jednemu celowi – uwielbieniu Boga. Służy temu przede wszystkim modlitwa. Sercem klasztoru jest chór zakonny, gdzie mniszki kilka razy dziennie gromadzą się na wspólne modlitwy. Tu uczestniczą w Mszy św., która jest ośrodkiem i szczytem życia konsekrowanego, wspólnie uwielbiają Boga w Liturgii Godzin – pięknej modlitwie Kościoła mającej na celu uświęcenie całego dnia, oddają się studium Słowa Bożego, modlitwie i kontemplacji. Tu biorą udział w adoracjach Najświętszego Sakramentu, nabożeństwach, dniach skupienia i pokuty w specjalnych intencjach, uczestniczą w rekolekcjach i konferencjach ascetycznych.
Umacnianie i pogłębianie ducha modlitwy i kontemplacji to nieustanne przyjmowanie klauzury jako szczególnego daru, jako dobrowolnej odpowiedzi na nieskończoną miłość Boga, jako miejsca wyzwalającego moc ducha wolności, miejsca duchowej komunii z Bogiem, w którym zewnętrzne ograniczenie przestrzeni i kontaktów sprzyja wewnętrznemu przeżywaniu wartości ewangelicznych. Ważne jest pogłębianie świadomości odpowiedzialności za skuteczność misji zbawczej Kościoła – o klauzurze, jako przestrzeni zbawienia, gdzie modlitwa, cierpienie, codzienny trud poświęcane są za zbawienie świata.
Siostry klaryski, naśladując św. Franciszka i św. Klarę, chcą objąć sercami cały świat, by w każdy czas chwalić Boga modlitwą i wiernie Mu służyć. Wzorem ich życia jest św. Klara, która czysta, pokorna, cicha i uboga niosła wszystkim franciszkańską radość, POKÓJ I DOBRO!